นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,709
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
1.7K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 13 เม.ย. 55 / 00:28 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เรื่องนี้เป็น Yaoi นะ
รับไม่ได้กรุณาปิดไปเลย
ชิโรงาเนะ x ริวโค
รับไม่ได้กรุณาปิดไปเลย
ชิโรงาเนะ x ริวโค
ช่วงแรกๆ ก่อนตอนที่ริวโคจะบอกว่าสัญญานั้นแต่งไว้ตั้งแต่ตอนเล่ม 9 ออก
ออกตอนไหนก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้วด้วย ส่วนหลังจากนั้นแต่ตอนเล่ม 10 ออก
เนื้อเรื่องคงเดินเร็วแบบก้าวกระโดดเลย ก็แนะนำให้ไปอ่านเล่ม10ก่อนนะ
อ่านไปอ่านมาภาษาอาจจะแปลกๆนะเพราะแต่งสองช่วงเวลาจะให้ภาษาเหมือนกันคงเป็นไปไม่ได้
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Fic Monochrome Factor : Shadow and lost Light
Author : Leeass
Paring : Shirogane x Ryuuko
แสและเา..... ่าฝ่าย่า็้อมีันและัน อยู่เป็นู่ันเสมอมา
ไม่ว่าอย่าไรแส และเา็เป็นัเส้นนาที่อยูู่่ัน...
อยูู่่ับเสมอ....แ่ไม่อาบรรบันไ้อยู่ี ...
...ะมีบ้าไหมที่สัวันหนึ่แสและเาะบรรบมาเป็นหนึ่เียว....
.....
....
..
...เ้าว่าะมีสัวันไหนที่เส้นนาทั้สอเส้นะมารวมเป็นหนึ่เียวัน
เ้าว่าวันนั้นๆ ะมีหรือเปล่า....
พระราวัแห่แสที่สร้าึ้นอย่าามุ้มประูโ้ามทาเินสร้าไว้ึ้นเป็นระยะ พื้นประับประาไป้ายหินอ่อนแผ่นให่สีาวำสลับันไปอย่าสวยามเรือนผมสีนิลาลยาวลาพื้นเล็น้อยสั่นไหวไปามาร้าวเิน นัยน์าสีแสอส่ายไปทั่วราวับหาอะไรบาสิ่บาอย่าพลันสุนัสีาวัวให่เร็วเ้ามาลอเลียอย่ารวเร็ว
‘ริวโ วันนี้ะไปฝั่เาใ่ไหม พาันไป้วยสิ’
‘ั้นหรือ โอยาไปเล่นับลูลู่อีสินะ’ ริวโยิ้มออมา่อนะยมือที่อยู่ภายใ้ถุมือสีาวึ้นมาลูบหัวอโเบา ๆ
‘ไม่ใ่สัหน่อย’ โหัวสะบัหัวเล็น้อยเป็นนัยน์บอว่านเือเล็ ๆ
“ิึอิ” ริวโร้อเรียเื้อพระวศ์แห่แสอีนในะที่พบันระหว่าทาเิน
“อา..ท่านริวโเอหรอรับ” ิึอิเื้อพระวศ์แห่แสผู้มีเรือนผมสีเียวใบไม้ นัยน์าสีทอสวยแฝไป้วยวามอ่อนโยน
“เ้าะไปฝั่เาับเรา้วยหรือเปล่า ิึอิ”
“อบุที่วนรับ แ่ผมมีธุระ้อทำ อโทษ้วยนะรับ” ิึอิ้มหัวลเล็น้อยเป็นารอโทษ
“ไม่้ออโทษหรอ เ้าไม่ไ้ทำผิอะไร” ริวโล่าว่อนะยิ้มออมา
“ท่านไม่้อรีบไปหรอรับ ผมว่ารีบไป่อนที่เาะโรธีว่านะรับ” ิึอิยิ้มออมาเล็น้อย ในะที่โเยหน้าึ้นมามอนทั้สอแล้วเอียอเล็น้อย
“อือ...นั้นสินะ เท่าทีู่็เลยเวลานัมามาแล้ว้วย” ริวโพูเือนัวเอ่อนะบอลาิึอิ และรีบรไปที่พระราวัแห่เาทันที
พระราวัแห่เาและพระราวัแห่แส เหมือนันทั้รูปทร ารแ่ รวมถึสิ่อทั้หลาย็เป็นแบบเียวับฝั่แส ั่แสและเาที่เหมือนันและอยูู่่ันเสมอมา
“นี่เ้ามาสายี่รั้ถึะพอใ ้ารอเ้ามาั้ั่วโมแล้วนะ ทำไมั้ายึยาแบบนี้!”ิโราเนะราาแห่เาโวยทันทีที่เห็นอีฝ่ายมาสาย เรือนผมสีาวเินทิ้ัวลบนพื้นอย่าสวยานเพราะเ้าอเรือนผมนั้นำลันั่อยู่บนเ้าอี้สีาวสะอาา าเรียวทั้สอถูยึ้นมาวาไว้บนโะ อย่าไม่่อยมีมารยาทสัเท่าไหร่
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย เวลาไม่มีผลับพวเราอยู่แล้ว”
“้าไม่อบใ้เวลาโยสิ้นเปลือ เราเอาเวลาที่รอเ้าไปทำอย่าอื่นไ้ั้มามาย” ราาแห่เาอบลับไปุนเียว นัยน์ามับ้อมา้วยอารม์ที่ไม่่อยะีสัเท่าไหร่พลารไปล็ออที่เ็มไป้วยนนุ่มสะอาอโ
“แ่เ้า็รอ้าลออยู่แล้วไม่ใ่หรือไ” วามเว้าวอนที่เป็นไปในนัยน์าสีแสวย และรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่ประับอยู่บนใบหน้าาม ทำให้สายาสีฟ้าที่ำลัุนเียวที่วัลับมาอ่อนล
ิโราเนะถอนหายใอย่าระอาพลาหันไปลูบนนุ่มอโอย่าแผ่วเบา ริวโที่ไ้ยินเสียถอนหายในั้นลับยิ้มว้ามาึ้นว่าเิม นัยน์าแสวยพราวระยับราวับเออเล่นิ้นโปร
“โ...เ้าไปหาลูลู่่อนเถอะ ้าุยธุระับิโนาเนะนานสัหน่อย” ริวโส่เสียเรียโที่หมอบอยู่อย่าสบายอารม์แ่ทันทีที่เ้านายอนบอให้นไปหิสาวผู้เป็นิน ร่าสีาวถึลับลุึ้นมาู่ฟ่อๆ
‘ันไม่ไ้อยาไปยัยนั้นสัหน่อย’ โพึมพำับัวเอเบาๆ แ่็ัพอที่ะให้ริวโไ้ยิน พูบโ็สะบัหน้าหนีพลาเินออไปยัทิศทาที่เหล่าินอาศัยอยู่
ร่าอราาแห่เารินน้ำาลแ้ว่อนะยื่นมาให้ร่าที่อยู่ในอาภร์สีาว ริวโมอเพียเล็น้อย ส่วนปลายเรือนผมสีนิลยาวออยู่บนพื้นทันทีเมื่อเ้าอทิ้ัวลนั้น
“เรีย้ามาไม่ไ้อยาะื่มาับ้าอย่าเียวหรอนะ” ริมปาบาสวยยยิ้มเล็น้อยพลายแ้วาึ้นมาิบ
“...อพรร์นั้น....”
“ิโราเนะเมื่อรู่เ้า....” เพราะน้ำเสียที่แผ่วเบานแทบไม่ไ้ยินทำให้ริวโถามึ้นมา แ่ยัไม่ทันที่บประโย อีเสีย็เอ่อยแทรึ้นมา
“้าถามทำไมว่าเ้าถึ้อสร้าอพรร์นั้นึ้นมา!!!!” มือเรียวภายใ้ถุมือระแทลบนโ๊ะอย่าแร นแ้วระเบื้อลมาแ
“ิโราเนะ” ริวโเอ่ยเรียอีฝ่ายอย่าื่นระหนทำให้ิโราเนะถอนหายใออมาราวับะระับวามโรธอัวเอ ่อนะ่อยๆ ทิ้ัวลนนั่เหมือนเิม
“เฮ้อ เอาเถอะ ในเมื่อสร้าไปแล้ว็ทำอะไรไม่ไ้ แ่เ้า้อสัาับ้า่อนว่าเ้าะไม่ทำแบบนี้อีเป็นรั้ที่สอ” ิโราเนะเอ่ยเสียอ่อนลเมื่อเห็นแววาอริวโ
ริวโนิ่ไปเพียรู่เียว่อนะแย้มรอยยิ้มออมา “ไ้สิ เราสัา”
ารเปลี่ยนแปลอสมุลแสและเา่อยเอียเอนไปที่ละน้อยราาทั้สอึ้อมาปรึษาันอยู่บ่อยรั้ โยไม่รู้เลยว่าสิ่ที่ะเปลี่ยนแปลสมุลทั้หม่อยๆ ืบลานเ้ามาใล้ที่ละน้อย
‘สัหารราา’
เสียสั่ารแน่วแน่ะมั่นใ แม้แ่วามลัเลเพียนิ็ไม่อามี ารบที่ไม่าที่ว่าะเิึ้นในที่สุมัน็ไ้เิึ้นมา....
ราวับเป็นิวัประำวัน ที่ราาแห่ฝั่แสริวโะ้อมาหาิโราเนะ ริวโ่อย้าวเ้าไปในปราสาทพร้อมๆ ับโ
“โฮมุราบิหรือ? มาทำอะไรที่นี่ หรือว่าำลัรอใรอยู่?” ริวโถามึ้นมาอย่าแปลใเมื่อเป็นโฮมุราบิเื้อพระวศ์แห่เาอีนหนึ่ออมาเินเหมือนรอใรอยู่
“ใ่เรามารอเ้า” โฮมุราบิยิ้มอบไปให้เล็น้อย “ิโราเนะอยู่ในห้อ ูเหมือนะเริ่มหุหินั่ระทืบเท้าไปพลาบ่นไปพลาั้แ่เมื่อี้แล้ว ทำใรอรับำ่าแรๆ ไว้ไ้เลย”
“ปล่อยให้รอนานเินไปอีแล้วสินะ....ยัไ็อบใที่เือน” ริวโมอปิิริยาที่เริ่มๆ แปลไปอโ ราวับเ้าัวไ้ลิ่นอะไรบาอย่า แ่ริวโ็ปัเรื่อนี้ออไปาใพลาหันไปสนใู่สนทนา่อ
“ไม่ำเป็น้ออบใ”
“? อย่าบอนะว่ารออยู่ที่นี่เพียเพื่อะบอเรื่อนี้”
“เปล่า ไม่ใ่หรอเรามีเรื่อที่ะุยับท่านอยู่ ถึอาะผิ่อิโราเนะหน่อย็เถอะ”
“ั้นหรือ? รอุยหลัาุยับิโราเนะไม่ไ้หรอ?”
“รู่ียว็เสร็” เมื่อไ้ยินันั้นริวโึหยุุยับโฮมุราบิามที่เ้าัว้อาร และ็าไม่ผิสิ่ที่โฮมุราบิะพู้วย็ือ ารเลี้ยล่อมิึอิ และสมุลที่สั่นลอน
“ไ้เวลาแล้ว ้าอัวไป่อนไ้ไหม ถ้าทำให้ิโราเนะรอนานว่านี้ ว่าะทำให้หายโรธ้อใ้เวลานานน่าูเลย” ริวโพูอัวเพราะเห็นว่าารุยเพียรู่เียวอโฮมุราบิะินเวลานานเินไปแล้ว
“ไม่ไ้ ้ายัมีธุระับท่านอี”
“หา?” ริวโำลัะลับมามออีฝ่าย แ่วามเ็บปว็ไ้รเ้ามาสู่ลาออน โลหิสีแ่อยไหลออมาามบาแผลอย่า้าๆ
“า....วา....”ยัไม่ทันเรียื่อบุลที่ทำาร่อบไ้บ าวาิ็ไ้ถอนาบที่เปื้อนไป้วยเลือมา ร่าบาอึ่อยๆ เอนไปบที่บ่าิโฮมุราบิ อาาสิทธิ์ผู้วบุมสมุลถูึออมาาร่าอริวโทำให้ร่าที่ลุม้วยอาภรสีาวย้อมไป้วยโลหิล้มลสู่พื้นหินอ่อน
“....โ...หนีไป” ถึร่าายอนำลัแย่ แ่็ยัมีใเป็นห่วสุนัสีาวอน
“สุนััวนั้น่าาเรย์ทั่วไป ึไม่หายไปพร้อมับบิา าวาิำัมันะ” โฮมุราบิหัวไปสั่ารับาวาิ ริวโึวยเวลาใน่วนั้นพาร่าอัวเอรไปหาิโราเนะที่ห้อให้เร็วที่สุ
ในะที่ิโราเนะรอนราาอีน้วยวามหุหิ เสียปััอประู็ัึ้น
“มาไ้สัที เป็นอย่านี้ทุรั้เลย้อปล่อยให้้า้อ่อยสัี่ั่วโมถึะพอใ” ิโราเนะบ่นออมา้วยวามหุหิ แ่พอหันไปมอร่าที่นพึ่บ่นไปเพียรู่วามใ็เ้ามารอบำวามหุหินหมสิ้น
“ริวโ!!!” ิโราเระรีบรเ้าไปประรอร่าอริวโทันที “อะไร! มันเิอะไรึ้น ไม่สิอนนี้้อรีบรัษาบาแผล่อน” ิโราเนะพูึ้นอย่าลนลาน “ไปามิิอิมา เร็ว!!”
“ริวโ....”ิโราเนะบหน้าอริวโเบาๆ เพื่อเรียสิ “ริวโมอ้าสิ!” วามลัวเริ่มเ้ามาอบุมในใ บาแผลที่ลึเินไปรวมถึพลัอเา็ไม่อารัษาไ้ นี่เป็นรั้แรที่ิโราเนะไ้อร่าอริวโ ไม่น่าเื่อเลยว่าร่าที่เยรับแรันและยาลำบาาสมุลอพลัะบอบบาว่าที่เห็นนั และเป็นรั้แรเ่นเียวันที่ิโราเนะลัวที่ะสูเสีย
ริวโ่อยๆ ลืมาึ้นมามออย่าเล็น้อย แ่วามล้าอร่าายลับมีวามนไม่สามารถลืมาไปไ้มาว่านั้น
“ทำใีๆไว้ อีเียวิิอิ็มาแล้ว” ิโราเนะพูึ้นเพื่อให้ำลัในรหน้า รวมถึให้ำลัในเอ้วย
“..่าเถอะ”ริวโพูึ้นมาอย่าแผ่วเบาพลาระอัเลือออมา “ไม่้อห่ว้า.... เ้า...รีบหนี...ไปะ โฮมุราบิ....ำลัะมา.....”
“โฮมุราบิ้าะัารเอ เ้าอทนไว้่อน” พลัีวิอริวโ่อยๆ แผ่วเบาลเรื่อยๆ
“้า...ไม่รอแล้ว...เ้ารีบหนีไปะ ถ้า...ทำใทิ้้าไม่ไ้...็่า้าทิ้ะ” เสียอริวโ่อยๆ แผ่วเบาลเรื่อยๆ ริมฝีปาเผยอออหอบหายใเหมือนันว่าารพูุยนั้นเป็นเรื่อที่แสนลำบา
“พูบ้าอะไร!! ถึะเป็นเรื่อล้อเล่นเ้า็ห้ามพูออมาเ็า” หยาน้ำาเริ่มไหลรินออมาาวาม “้าไม่ยอม...้าไม่ยอมให้เ้าายเ็า....”
“...ระยะนี้...้า้านวามิเห็นอเ้าลอ ทำให้เ้า้อโรธอยู่เรื่อย....อโทษนะ” มือบา่อยๆ ยึ้นมาแะแ้มอิโราเนะอย่าแผ่วบา “แ่...แ่เ้า็ยัี...ยัไ้อมีีวิรอ่อไป....เี่ยวับวามเห็นนี้...่วยยอมรับว่าถู้อหน่อยไ้ไหม...” ิโราเนะอร่าสีาวอย่าหวแหนราวสมบัิล้ำ่า
“อ...ร้อล่ะ..ิโราเนะ ่วย....โฮมุ..ราบิ” ้อมือบาที่แะแ้มอาบไป้อหยาน้ำา่อยๆ เลื่อนลสู่อที่เ็มไป้วยบาแผลอน พลัีวิสุท้าย่อยๆ หมมอลไป ศรีษะที่เ็มไป้วยลุ่มผมสีำสลวยเอนบไปที่อออีฝ่าย
“ริว.........”ร่าอริวโ่อยๆ แเป็นแสสีาวเล็ๆ พลาลอยหายไปในอาาศ ิโราเนะมอามแสที่หลุรอยไปอย่าเศร้าสร้อย มือสอ้าที่สั่นระริำลัอย่า้าๆ วามรู้สึบาอย่าประัเ้ามานไม่อาะอลั้นเอาไว้ไ้อี่อไป บใบหน้าามลบนพื้นที่เยมีร่าอริวโอยู่พร้อมทั้ปล่อยให้วามเศร้าเาะุมหัวใและหยาน้ำาที่ไหลรินลมาอย่าไม่าสาย
เมื่อโฮมุราบิเินเ้ามาพร้อมันเสียพูทีู่เหมือนะเย้ย ในหัวสมออิโราเนะึไม่มีำอื่นอยู่นอาำว่า ‘แ้แ้น’ าบสีำสนิทถูัออมาอย่าไม่ลัเลาหวัฟาฟันให้ร่าอโฮมุราบิับิ้นไป หาแ่ิโราเนะลับพ่ายแพ้และถูับไล่ออมาเพราะอาาสิทธิ์ผู้วบุมสมุลที่โฮมุราบิ่วิมาาริวโ
.....ราที่ถูับไล่พยามามหาอย่าหนั
หวัเพียเพื่อที่ะไ้พบ
และเพื่อเื่อมโยแสและเาที่เป็นัเส้นนา
ให้ลับมาอยู่ในเส้นทาเียวัน
และเินู่ไป้วยัน...อีรั้....
ับราาแส....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แสสว่าเิ้าเรียให้าร่อสู้ที่ำเนินอยู่หยุะั พร้อมับที่นทั้หมมอไปที่้อนแสอย่าใร่รู้ ิโราเนะมอไปแล้วยิ้มออมา ารรออย และารามหาอเา....ำลัะสิ้นสุแล้ว....ริวโ ำลัะลับมา
แ่แล้ววามีใ็้อารเป็นวามผิหวั เมื่อบุลที่เินออมา็ือ อาริะในุอราา...
“ทำหน้าไม่ีใเลยนิ หรือผลลัพธ์ะผิับที่ั้ใไว้ันล่ะ?”
ใ่...ผลลัพธ์ที่ไ้ออมานั้นผิับที่ั้ใไว้ไปมาเลยที่เียว เาิว่าารที่อาิระรับปััยอริวโเ้าไปแล้วะลายเป็นริวโ แ่เาิผิอาิระ็ยัืออาิระ.....ริวโ...ะไม่มีทาลับมาไ้เลยอย่านั้นหรือ?
...
ทั้ที่ๆ ที่้าเฝ้ารอ...และามหาเ้ามาเนินนาน...
เ้าะไม่ลับมาหา้าเลยอย่านั้นหรือ
เ้า..ะไม่ลับมาให้้า...
พูในสิ่ที่้าไม่เยไ้พูเลยอย่านั้นหรือ
....ริวโ...
.
...
..
....ริวโ...
…
้ารัเ้า.....ริวโ....
.
.
.
.
.
.
.
.....้า็รัเ้า...ิโราเนะ....
.
.
.
.
~ * F I N * ~
ผลงานอื่นๆ ของ Leeass ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Leeass
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"แสดงความเห็นนิดๆ"
(แจ้งลบ)อ่านในมังงะว่าเศร้า มาอ่านในนี้เศร้ากว่าอีก โถ่ พ่อริวโคจะสิ้นชีวาแล้วยังห่วงชิโระอีก เฮ้ย ไม่รู้จะบอกว่าไงดีนะ แต่ว่าตอนที่อ่านมาก็เป็นตอนเดียวกับที่ถูกใจพอๆกับตอนที่อากิระร้องไห้เมื่อเคนโกะตายเลยละ เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!! เศร้ ... อ่านเพิ่มเติม
อ่านในมังงะว่าเศร้า มาอ่านในนี้เศร้ากว่าอีก โถ่ พ่อริวโคจะสิ้นชีวาแล้วยังห่วงชิโระอีก เฮ้ย ไม่รู้จะบอกว่าไงดีนะ แต่ว่าตอนที่อ่านมาก็เป็นตอนเดียวกับที่ถูกใจพอๆกับตอนที่อากิระร้องไห้เมื่อเคนโกะตายเลยละ เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!! เศร้าใจ อ่านน้อยลง
ฮิเมะหิมะขาว | 16 เม.ย. 55
-
2
-
0
คำนิยมล่าสุด
"แสดงความเห็นนิดๆ"
(แจ้งลบ)อ่านในมังงะว่าเศร้า มาอ่านในนี้เศร้ากว่าอีก โถ่ พ่อริวโคจะสิ้นชีวาแล้วยังห่วงชิโระอีก เฮ้ย ไม่รู้จะบอกว่าไงดีนะ แต่ว่าตอนที่อ่านมาก็เป็นตอนเดียวกับที่ถูกใจพอๆกับตอนที่อากิระร้องไห้เมื่อเคนโกะตายเลยละ เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!! เศร้ ... อ่านเพิ่มเติม
อ่านในมังงะว่าเศร้า มาอ่านในนี้เศร้ากว่าอีก โถ่ พ่อริวโคจะสิ้นชีวาแล้วยังห่วงชิโระอีก เฮ้ย ไม่รู้จะบอกว่าไงดีนะ แต่ว่าตอนที่อ่านมาก็เป็นตอนเดียวกับที่ถูกใจพอๆกับตอนที่อากิระร้องไห้เมื่อเคนโกะตายเลยละ เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ!! เศร้าใจ อ่านน้อยลง
ฮิเมะหิมะขาว | 16 เม.ย. 55
-
2
-
0
ความคิดเห็น